Америкийн нийгэмд амжилттай байхын нэг үндэс бол "follow up" хийх. Миний ажсанаар манай монголчууд өөрийнхөө төлөө явдаггүйн улмаас их алддаг шиг санагддаг.
Монголын нийгэмд бол "тэрнийг гуйхгүй", "тэрний араас гүйж нүүрээ барахгүй" гэх мэтчилэн ярих нь элбэг.
Энд бол чи өөрийнхөө төлөө өөрөө явахгүй бол хэн ч чиний араас дуудахгүй.
Жишээ нь чи ажлын ярилцлаганд орлоо. 7 хоногийн дараа хариу сонсохгүй бол "би өөртэй чинь ярилцлаганд орсон тэр байна. Би таныг ажил ихтэй завгүйг мэдэх тул миний ярилцлаганы дараах шат юу болсон бол хэмээн холбогдож байна" гэх мэтчилэн араас нь явах хэрэгтэй. Энд бүр "follow up" хийх гээд үг нь хүртэл байдаг.
Энэ байдал зөвхөн ажилд орох, хайх явцад биш хүний амьдралаар дүүрэн бий. Хөрөнгөтний нийгэмд амьд гарах энгийн нэг арга гэлтэй.
Жишээ нь надаас хүмүүс юм асуудаг, хийгээд өг гэж гуйдаг. Би бүгдэд нь чадан ядан зав гарган туслахыг боддог ч өөрөө надад сануулаагүй хүний юм хоцрогдож үлддэг. Энд нэг зүйлийг буруугаар ойлгох тал бий.
"Энэ одоо юун их зантай юм. Хэзээ ийм болчихсон юм. Сүртэй юм. Гуйх ч үгүй" гэх мэтээр боддог. Яг үнэндээ би өөрийн ажил амьдралдаа аль хэдийн баригдсан тул хүний юмыг саналгүй, төлөвлөгөөндөө багтаалгүй орхих нь ойлгомжтой. Би "санаатайгаар" мартаж байгаа хэрэг биш гэсэн үг.
Маш олон хүсэлт, асуулт, тусламж, орчуулга ирдэг тул (би хэнээс мөнгө авдаггүй- одоохондоо kkk) хэн юу гэж гуйсныг мартах бол амархан.
Миний өгөх гээд байгаа гол санаа юу вэ гэвэл том жижиг хамаагүй, чамд хэрэгтэй зүйл л юм бол чи л өөрөө араас нь зүтгэж, асууж сураглаж, хөөцөлдөж, гүйхгүй бол хэн ч чиний араас явдаггүй нийгэм байхгүй юу. Үүнийг "гуйна" гэдэггүй "follow up" хийнэ ээ гэдэг юм.
Надад итгэхгүй бол гүүглэдээд үз л дээ.
Цагийн ажил хийж үзсэн хүмүүс ойлгоно доо. Минут, цагаар мөнгө урсаж буй тул тэрхүү мөч бүрийг юунд зарцуулах вэ гэдэг маш чухал. Мэдээж мөнгөгүй амьдрал дуусаа.
Монголд бол бас хэсэгтээ аргатай.
Харийн оронд тэрнийг гуйж ажилд орно. Тэр эгчийндээ хэд хононо, тэднийд ороод хоол идчихнэ гэсэн ойголт байхгүй...
