Дурсамжийн баярын өдрийн улмаас урт амралтын өдөр таарсан долоо хоног болж байгаа билээ. Үүний ачаар Голден Гейт гүүрнээс цааш амьдардаг найзындаа зочлоод ирэв.
Тэднийх 4 нас өнгөрч яваа нэг хүүтэй. Манай нөхрийн цөөн хэдэн найзын нэг Коте хэмээх залуу.
Коте, Шваб хэмээх томоохон банкинд төслийн менежер хийгээд маш олон жил болж байгаа ба эхнэр нь хүүхэдтэй болсоноос хойш гэртээ сууж байгаад саяханаас ажиллаж эхэлсэн юм. Хэдийгээр цаг гарангийн зайтай газар амьдардагч тус бүрийн ажил амьдралтай хүмүүс тул бид тэр бүр уулзаад байхгүй. Коте, манай нөхөр хоёр спортын тэмцээнд хааяа хамт явдаг тул Адри бид хоёроос арай олон уулзана. Гэхдээ Адритай мессеж үргэлж нисгэх тул ямар ч байсан огт уулзаагүйгээс дээр.
Ерөнхийдөө бидний амьдралд төстэй, нийтлэг зүйл олон тул бусад найз нараас арай илүү дотно.
Харин тэднийх Сан Рафаель хэмээх үзэсгэлэнт байгальтай хотод байшин худалдаж авсанаараа арай өөр.
Коте усан онгоцны зогсоол хүртэл дугуйгаар явна. Өдөр бүр усан онгоцоор аялж ажилдаа явах түүнд атаархахгүй байхын аргагүй. Аялал жуулчид л усан онгоцоор аялж Сан Францискогийн үзэсгэлэнт бахддаг бус уу. Тиймээс, угийн Санд хайртай надад атаархах сэтгэл төрөх нь аргагүй биз дээ.
Байшинтай айлын хувийн тоглоомын талбайд ухаангүй тоглох үрээ хараад өөрийн эрхгүй хурдхан шиг байшин авч охиноо тоглуулах хувийн талбайтай болохсон гэдэг хүсэл хэдэн цаг оволзсоноо нуугаад ч яах билээ.
Манай амьдардаг хотод үл хөдлөх хөрөнгө нэлээд өндөр үнэтэй. Байшингууд сая доллараас эхэлнэ.
Би бодож байна. Хүүхэд хэрүүл хараал, зодоон цохион, аливаа хүчирхийлэлгүй л бол том байшинд хувийн тоглоомын талбайтай өснө үү ? нийтийн байранд олонтой тоглоомын талбай хуваалцаж амьдарна уу ? ялгаагүй биз дээ?
Очоод тоглох, хувийн байшинтай найзтай байгаа нь харин сайхан хэрэг биш үү?
Маргааш баярын амралттай өдөр ч гэлээ би гэрээсээ хэдэн цаг ажиллана. Цаанаа бас учиртай...Цаг нь болохоор бүтэж л таараа.
No comments:
Post a Comment