Орчлон дээр юм бүхэн учир жанцан болоод цаг хугацаатай

Эерэг бодолтой өөдрөг байх гэж хичээж явахад хяссан юм шиг асуудлууд ар араасаа ундраад байх шиг санагддаг. 

Тэр үед хэрхэн амьдралтай зохицож, үргэлжлүүлэн эерэг сэтгэдэг вэ? Үүнд хариулт байвал блог болон FB дээр коммент бичиж үлдээгээрэй. 

Миний хувьд эхний таван минутанд шууд сэтгэлээр унаж "дахиад л" гэх бодол өөрийн эрхгүй төрдөг. Тэр сөрөг бодлоо анзаарангуутаа хэрхэн тэр байдлаас гарахаа тунгаана. Цааш нь ургуулан муу зүйл төсөөлөн бодохын оронд "үүнээс доор асуудал байсан бол яах вэ?" гэж тэр дор нь бодно. Ихэнхдээ тэр бодол тусалж аажмаар эерэг зүйлс бодож эхэлнэ. 

Хэрэв дээрх тархины дасгал үйлчлүүлэхгүй бол эерэг энерги, зөв бодол өгч, чиглүүлдэг найз, эгч, ах руугаа маш хурдан хугацаа алдалгүй холбогдоорой. Хэрэв асуудал чинь хэт том ярвигтай бол мэдээж сэтгэл зүйчид хандах нь тодорхой. 

Харин өдөр тутмын,  жижиг сажиг асуудлыг найдвартай, үргэлж зөв чиглэлд чинь залж байдаг хүнтэйгээ даруй холбогдсоноор сөрөг энергээс хурдан зайлсхийж чаддаг. 

Өнөө өглөө надад нэг асуудал гарлаа л даа. Миний анхны тархинаас гарсан үйлдэл бол "ө май гад!Одоо бас тэрийг яах билээ" гэж бодуулав. Нэгэнт эерэг бодлын хүчийг хэсэг хугацаанд тархиндаа дасгалжуулж буй тул тэр бодол орж ирмэгц "үүнээс дор байсан яах билээ" гэж хурдхан бодонгуут арай дээрдсэн ч сэтгэл бачуураад нэг л тайвшиирч өгсөнгүй. Тэгэнгүүт намайг үргэлж зөв чигт залж, сөрөг бодлыг өөрчлөхөд тусалдаг нөгөө "гялалзуур" найзруугаа хурдхан утас цохив. Азаар найз маань утсаа авлаа. Учраа амьсгаадан хэлтэл угийн тайван, сэтгэлийн хөөрөл багатай найз минь тэвчээртэй миний гомдоллохыг сонсоноо "дээрээс сорьж байгаа гээд л бодчих" гэж хэлэв. 

Дэвхцэж байсан тархи минь тэр дороо номхорч орхилоо ашгүй. 

Хэрэв бурханд итгэдэг бол дээрээс гэдгийг бурхан, үгүй бол хөх мөнх тэнгэр гэх мэтчилэн өөрийнхөө ертөнцөөр ойлгоорой. 

Нээрээ л дээрээс өгсөн сорилтыг даахгүй , сөрөг бодолдоо автагдвал улам уруудах мэт. Харин сорилтыг давж, бууж өгөлгүйгээр үргэлжүүлэн тэмцвэл амьдралаас шагнал хүртсэн мэт амьдрах ... 

Ингээд бодохоор эргээд л тоть шиг давтагдах "байгаадаа талархаж амьдрах", тохиолдсон асуудлыг хурцаар хүлээн авсанаас "үүнээс доор асуудал" байсан бол гэж бодох нь танд хичнээн амар амгалан, тайвшрал, эерэг энергийг авчрах нь харагдаад байгаа юм даа. 

Мини ажигласанаар бид бүхэн мөнх тэнгэрийн тавиланг өөрсдийн дураар өөрчлөх гэж заримдаа хэтэрхий тэнэглэдэг юм шиг.

 Орчлон дээр юм бүхэн учир жанцан болоод цаг хугацаатайг үргэлж умартаж, өөрийгөө болон өрөөлийг ихээр зовоох юм даа. 

Хөх тэнгэрийн хүсэлд тэрсэлсэн хүмүүс сайнаа үздэггүйг бид үүх түүхээсээ мэдүүштэй л хэрэг. 

Уучлаарай, ухамсарын доройтол гэхээс өөр юу гэх вэ?

Гэгээн, эерэг юм бичихийг хүсдэг ч заримдаа бүр толгойтой үс арзайтал дургүй хүрмээр зүйлс тохиолдох агаад нэгэнт блог маань миний өөрийн сэтгэл зүйн засал тул яах аргагүй бичиж байж санаа амрах гэнэ. 

Тэр тусмаа би монгол яваад ирсэнийхээ дараа аль болох шүүмжийн шинжтэй юм бичихгүй хэмээн хичээсээр ирсэн билээ. Гэвч энэ удаа зах зухаас нь уудлан задлахгүй бол далай дээр өнгөрөөх гэж зорьж төлөвлөсөн урт амралтын өдрөө эхлүүлж нэг л чадахгүй бололтой...

Цэвэрхэн сайхан цахилгаан шатны хаалга нээгдэнэ, хүлээж буй хүмүүс хоёр тийш ярагдан, буух хүндээ зай тавьж өгсөний дараа өөрсдөө ордогсон биш бил үү? Өөдөөс мангайгаад л хөшөө шиг ямар ч буух зай тавьж өгөхгүй зогсоод л байх юм. Гаднаас нь харахад таг хөдөөний хүн биш, бүр зарим нь ганган тансаг гэж жигтэйхэн, даан ч хажуу тийшээ зогсоод зай тавиад өгөхгүй нь хачирхалтай бөгөөд уушиг сагсаймаар гээч. 

Байрнуудын гадаах явган хүний замруугаа машинууд нь хэтэрхий тулж зогссон болохоор ганц хүн чүү айтай явах нарийхан зайтай. Гэтэл тэр зам дээр гурвуул дөрвүүлээ буу халаад тойрог болон зогсчих нь тэр. Хажуугаар нь тойрох гэхээр зай байхгүй, уучлаарай гээд зөрөөд гарах гэхээр тохойгоо хөндөлсчихөөд хөдлөх шинжгүй. Эхэндээ би бүр яахаа мэдэхгүй байдалд оров. Надтай зөрөх хүмүүст зай тавьж өгсөөр арай л бүтэн цаг хүлээсэнгүй. Ээлжлээд гарах ухамсах алга.  Сүүлдээ ч хажуугийн хайс энэ тэр даваад "гатлах" аргаа олсон л доо би. 

Хориотой зүйл дайж явуулах гээд чичрээд дайрчихна, ирсэн хойно эртхэн аваачиж өгсөнгүй гэж араас дарамтална. Үнэ мөнгөгүй тэр холоос аваад ирсэн юмыг эзэд нь ирж авна аа даа. 

Тив улсууд алгасаж аялаад, тасарсан ажлаа нөхөх гэж үүрийн таван жингээс үдшийн бүрий хүртэл ажиллаж, хажуугаар нь ар гэр, үр хүүхэд гээд эзэнгүй үлдсэн хүмүүстээ бас би чинь анхаарал тавьдаг юм байгаа биз дээ? 

Гэх мэтчилэн наад захын соёл, энгийн мэдрэмж (common sense )  байхгүй. За бүр мэдрэмжээ байгээ ерөөсөө би тэрийг УХАМСАРЫН ДОРОЙТОЛ гэж бодож байна.

"Хүүхэддээ вакцин хийлгэсэн гэсэн бичгийн хуурамчаар хийж " болох уу энэ тэр гэсэн зар энэ хавиар бас яваад байгааг харахад нөгөө ухамсарын доройтолтонгууд чинь тэр чигтээ ирчихсэн, ухаарах ч бодолгүй, засрая гэж хичээх ч сэтгэлгүй - монголоо доромжилж бараад амьдралыг нь өөд нь татаж буй гадны улсыг доройтлоороо бузарлаад л явж байх юм даа.

Сэтгэлгээний хомсдол, ухамсарын доройтлоосоо салахыг ядаж хичээдэг ч болоосой. Авна, ашиглана, иднэ, ууна, муулна, биеэ өмөөрнө ... 

Худалч, хуурамч юм бас их байна. Нөгөө угсардаг тавилгатай гэр гээд НААД гэдэг газрын зараад байгаа юм байна аа даа? Бодон байж хүүхэддээ авав. 159600 төгрөг орчмоор. 

Бөглөрөө, таглараанд нь гацахаас айгаад, тэгээд ч ээжтэйгээ өнгөрүүлэх нэг хором ч надад үнэтэй байсан тул утсаар яриад хүргэлтээр авч орхив. Мэдээж зургийг нь хараад дүрслэлийг уншаад чанар муу байж магад ч гэж хардах сэтгэл төрсөнгүй.

Монголд удаан амьдраагүйн бас нэгэн гор. Яахав энд ажил, бизнесээс эхлээд бүх зүйл итгэлцэл дээр явагддаг тул тэр орчиндоо дасчихсаны гай. Хардах, сэрдэх, хүнд эргэлзэх гэдэг юм байхгүй болсон хүн. Миний хохь болсон.

Нөгөө гэрээ ирээд одоо болтол босгох боломжгүй.

Учир нь тал тавилга нь эвдэрхий -чатаар хэлсэн чинь ""сүпер цавуугаар наачихад болно, шинэ тавилга гаргахаар аваарай" 

Хаалга нь бас эвдэрхий - чатаар хэлтэл "таны зурагнаас эвдрээгүй л харагдаж байна даа. Видео явуулая"

Маш, бүр маш муу чанартай юм. Надад үнэндээ дурслэх ч үг олдохгүй юм. Ариун цэврийн цаасны голоор хийсэн манай хүүхдүүдийн гар урлалаас ч хэврэг гээд бод. 

Яаж ийм сөрөг юмаар дүүрэн дуусгах вэ? Сайн сайхан юм зөндөө байлгүй яахав. Хотоос 30 орчим км газах яваад SKY FRIENDS гээд сайхан газар байх. Би монголд очих бүртээ л очдог юм. Яагаад гэвэл хотод ойрхон тэгсэн хэрнээ сайхан байгалийн дунд. Хойшоо харвал өндөр бөгөөд сонин тогтож бүхий уулс, урагшаа тал хязгааргүй үргэлжлэх тэнийсэн сайхан тал. 

Сагсны талбай, уралдааны машин, ширээний теннис, DJ тэй диско талбай, амрах өрөө, иж бүрэн гал тогоо, тохилог ариун цэврийн өрөө гээд бүх насныхан амралтаа зөв өнгөрөөх бололцоотой нь маш их таалагддаг. Энэ жил шинээр 10 хөөрхөн цоохор янзага нэмэгдсэн байна лээ. Өхөөрдмөөр амьтадыг хар даа

Мөн мэргэжлийн өндөр төвшний Солонгос, Монгол нисгэгч нартай хувийн онгоцоор Цонжин Болдог, Тэрэлжийн дээгүүр нисэхэд юутай сайхан гэж санана. Тэр л мөчид Монгол тэнгэрийнхээ ямар цэлмэгийг, сэмжин цагаан үүлс нь дэндүү гоёмсогийг, хөвч сайхан тал нь тансаг ногооныг сэтгэлд шингэж, зүүдэнд иртэл мэдэрдэг дээ. Тэрхүү торгон мэдрэмжээр зүрхээ цэнэглэж аваад дараагийн наадам хүртэл төрсөн нутгийн агаараар амьсгалах хүч чадлыг авдаг. 

Хайртай ээж, ах эгч, дүү нар бол ойлгомжтой. 

Бас нэгэн сайхан нь цөөн боловч чанартай хэдэн найз нар маань миний завгүй хуваарьт тааруулан бүгд өөрийн чухал бүхнээ зохицуулан уулзсан явдал байлаа. Яасан ч мундаг найзуудтай юм би, ямар ч сайхан сэтгэлтэй юм тэд нар минь. 

Бүгдэд нь баярлалаа. 

Аа хамгийн сүүлд нэг хөгжилтэй зүйл хуваалцая. Тээр жил, нэлээн хэдэн жилийн өмнө намайг монголд очиход ажаа, аниа гэж дуудаад гээд бичиж байсан даа?  Гэтэл энэ удаа нэлээн хэдэн хүн надаас "оюутан уу?" гэж асуусан. Би худлаа яриагүй шүү :) 

Дан биеэрээ, бас сэтгэл санааны байдлаас болоод монголд буухаасаа өмнө хэд хоног хоолойгоор юм даваагүйнх жин ч зөндөө хассан байсныг хэлэх үү ... за за ерөөсөө залуухан оюутан охин шиг харагдсан нь үнэн байх оо гээд итгэчихсэн нь дээр ч юм үү? 

Хоргодохын хамт тэмүүллийг бас би мэдэрлээ

Хоргодох бас тэмүүлэхийн хоёр тэс ондоо мэдрэмжийг нэг доор амссан долоодугаар сар байлаа.

365 хоногийн дотор хүний амьдралд ёстой л түмэн зүйлийн үйл явдал тохиолддог аж.

Яг нэг жилийн өмнө гэр бүлээрээ аз баяртайгаар Азийн зүг жолоо залж, төрсөн нутгийнхаа шороон дээр хүртэл хөрвөөгөөд авсан сайхан дурсамжаар дүүрэн аялал байлаа.

Харин энэ жил цаг хугацаатай үхэн хатан өрсөлдсөөр онгоцоноос онгоцонд, далайгаас ууланд, тивээс тив алгасан исэж явна.

Ай даа онгоц хэмээх гайхамшигт унаа түүнийг жолоодох нисгэгчийн алдар бадартугай!  Та наргүйгээр би яахсан билээ ...

Ёстой л нөгөө дээл нь сэмэрч, үс нь цал буурал болсон ээжийдээ хоргодох авч нүд нь бүлтийн, өмөлзөж намайг санах үрдээ тэмүүлэх сэтгэлийг яалтай.

Арай л дэндүү алсад амьдрах хувь тавилангийн хэцүүг анх удаа л ээжийгээ өвдөхөд мэдэрлээ. Нисээд нисээд барагддаггүй яасан ч хол газар вэ? Өмрөөд өмрөөд тогтдоггүй ямар гээч сэтгэл вэ?

За тэгээд нэг л зовсон хүн явна гэж битгий туйлширч ойлгоорой доо. Би зүгээр л энэ сонин – хоргодох бас тэмүүлэх мэдрэмжийг арилж одохоос нь өмнө цааснаа буулгах гэж л мөнгөн хүлгийн нүсэр чимээг үл тоон үсэг цохин сууна.

Юманд бүү ам гарч бай гэж монголчууд ярьдаг. Би хэдэн удаа Хятадаар дамжиж Монгол ниссэнийхээ дараа чухам дахиж хэзээ ч үүгээр дамжин өнгөрөхгүй гэж “хуцаж” байснаа бодохоор уучлал гуймаар. Гэнэтийн явдалд аминд орж намайг аюулгүй зорчуулсан Айр Чайна, МИАТ, Юнайтад Айрлайнд баярлалаа.

Хүний амьдралд маргааш, нөгөөдөр, дараа сар, жилийн дараа юу ч тохиолдож болно. Тийм учраас ингэхгүй, тэр хүнтэй уулзахгүй, энэ газар очихгүй гэж хэзээ ч хэлэхгүй нь дээр юм байна шүү!

Бид настануудаа яаж амьдруулаад байдаг юм бэ? 

Манайхан евро америкийн хүмүүсийг эх эцгээ дэргэдээ байлгаж асардаггүй гэж ирээд л "муулах" дуртай байдаг. Гэтэл бид өөрсдийнхөө өвөө, эмээ, эцэг эхээ хэрхэн асарч өргөдөг вэ? 

Хажуу байлгадаг ч чухам амьдралын чанар чансаа хэр байдаг вэ? 

Өдөржин хоосон гэр сахина эсвэл үр хүүхдэд нь бараа болно. 

Гэтэл өнөөх муулаад байдаг гадаадынхан хэдийгээр гэртээ байлгадаггүй ч ганцааранг нь гансартал байлгахгүй нь сайхан юм даа. 

Хөгшидийн нийтийн байранд хөгжим, дуу хуур, тоглоом наадгай, сувилагч асрагч гээд хэрэгтэй бүхэн нь байх агаад эдгээр нь настай хүмүүст, өвдсөн хүмүүст эмнээс ч илүү чухал зүйлс байдаг. 

Тэр тусмаа монгол настай хүмүүст хобби байхгүй, хоббий байсан ч түүнийгээ хөөж хийх боломжтой хэд билээ? Хамт олон гэж байхгүй, найз нөхөд байлаа ч байнга уулзах нөхцөлгүй гээд яривал их зүйл байна. 

Бид ер нь яаж тэднийгээ асарч хайрладаг улс вэ? Ач тусыг нь л авахаас эргүүлээд тэднийхээ төлөө юу хийдэг хүүхдүүд, ач зээ нар вэ? 

Уг нь тэр авах гээд байгаа ач тус нь нэг их юм биш шүү дээ. Хэдэн үг сайхан солилцож сэтгэлийг нь онгойтол ярилцаад, аяга хоол хамт сууж идэхэд л болчих гээд байгаа юм. Бололцоо чинь байвал их хотын чимээнээс түрхэн холдуулж, агаар салхинд хэдэн минут гаргаад ирвэл бүр болох нь тэр. 

Тэрнээс нэг их мөнгө ороод сүйд болоод байх юм байхгүй. Яахав ээждээ ганц бандааж бариад очвол их л буян болж ирдэг юм гэсэн. 

Эцэг эх, үр хүүхэд, хань ижил, дотно найздаа өгч чадах хамгийн том бэлэг бол чиний цаг байдаг. 

Цаг хугацааг хамт өнгөрүүлсэн нэртэй ч ухаан санаа, бодол чинь хамт биш FB ухаж, утсан дээр дүүжлэгдвэл бас биш. 

Миний  талархалыг хүлээгээгүй нэгэн монгол сувилагчийн тухайд товчхон.

Харваас өндөр настай хүн зүрхний шигдээс болж буй бүх шинж тэмдгээ арай ядан хэлэн хүйтэн хөлс нь тасралтгүй урсан арай хийн амьсгалж байхад ямар ч арга хэмжээ аваагүйгээр зогсохгүй эмч хүн түүнд “наад хүн чинь зүрхний шигдээс болж байх шиг байна, яаралтай тусламжинд хурдан хүргээд өгнө үү?” гэхэд миний ажил биш гээд сууж байсан хүнийг сувилагч гэж нэрлэхэд бэрх. Чам шиг сэтгэлгүй, мэргэжлээ эзэмшээгүй, зүрх сэтгэлгүй хүнээс болж хүн үхэж байна. Чамд хүний амь аврах хэдхэн минут байгааг ойлгох ухамсар байхгүй л дээ. Болдогсон бол чамайг би буудчихмаар байна. Гэвч чам шиг хүмүүсийг хувь тавилан чинь цаанаас нь хэзээ нэгэн цагт хатуу шийтгээд өгөх нь тодорхой.

Түүрүүлсэн бөхөд биш хүний амь аварч буй эмч нараа тэр хэмжээгээр шагнахсан 

Эмнэлгийн бус салбарт амжилт гаргасан одод, тамирчидаа өндөрөөр шагналаа гэж их дуулддаг. 

Харин хүний амь аварч буй хэдэн эмч нараа шүүмжлэхээс өөрөөр хэрхэн урамшуулж, амьдралд нь хэрэгтэйгээр шагнадаг вэ? 

Монголын улс төрч, эрх баригчид, бизнесменүүд нэг зүйлд хөрөнгө оруулбал өөрсөдийнх нь гэр бүлд, хүн ардад хэрэгтэй юм шиг санагдасанаа бас бичихгүй өнгөрч болохгүй санагдлаа.

Хэрэв хэн нэгэн хайртай хүн тань, эсвэл та өөрөө судасны бөглөрөл болоход ( миний ойлгосноор харвалт, зүрхний шигдээс) түүнийг оношилж, судасны бөглөрлийг нээдэг ангиографи машин яг одоогийн байдлаар зөвхөн 3-р эмнэлэгт байдаг юм байна. Тиймээс хэрэв тэнд амжиж л очихгүй бол үхэл алхмын цаана аж. Мэдээж бүхэл бүтэн улс даяар ганцхан аппарат, түүн дээр ажилдаг 1 –3 эмч байдаг гээд бодохоор ямар их ачаалалтай нь илт. Би үнэндээ тэдгээр эмчийг биширсэн. 

Маргааш гэж хойшлуулж байтал сэтгэлийн нар чинь нэг мөсөн жаргачих вий дээ

Завгүй, ажилтай, бололцоогүй, амжихгүй өнөөдөр гэж үнэн худалдаа баригдан бүхнийг хойшлуулж явтал маргаашийн нар мандахтай зэрэг сэтгэлийн нар чинь хэзээ ч дахин мандахгүйгээр нэг мөсөн жаргачихсан байх вий дээ. 

Ижийтэйгээ ойрхон амьдардаг бол нэг цагийг ч хойшлуулалгүйгээр яваад очоорой. Замын бөглөөнд гацсан ч гэсэн яг одоо гараад явбал өнөөдөртөө лав багтаж очно оо. Ижийтэйгээ ойрхон амьдрах хувь заяанд чинь алс холд амьдрах тавилантай бид хэд чинь сэмхэн атаархаж, нулимсаа эдээр хуурах гэж оролддог хөгийн ч амьтад аа.

https://www.youtube.com/watch?v=AiftvjtV9i4&t=185s